عکس نويسنده
خانواده يکي از نظام‌هاي اوليه‌ي جوامع بشري است که با وجود تحولات اساسي، در اهداف و کارکردهاي خود ثابت مانده و هنوز اهميت بسزايي دارد.
خانواده بهترين بستر براي تأمين نيازهاي مادي و رواني شخص و همچنين بهترين پايگاه براي برقراري امنيت رواني افراد محسوب مي‌شود.
اگرچه خانواده، جامعه‌اي کوچک است، اما اسلام براي تغيير و پاک‌سازي جوامع بزرگ‌تر اهتمام زيادي به سلامت اين نهاد داشته، چنانچه امام صادق (ع) مي‌فرمايند: «وامو بيوتکم»؛ ملازم خانه‌هاي خود باشيد.[1]
ملازم خانه و خانواده بودن نشانه‌ي اهميت وافر به اين نهاد بنيادين جامعه است و سالم و فعال نگه داشتن اين هسته در تأسيس و تشکيل جامعه مهدوي نقش مؤثري دارد؛ اما آنچه يک خانواده را مهدوي خواهد کرد، عبارت‌اند از:
باور توحيدي و ايمان
ازآنجاکه سبک زندگي هر شخص تابع هدف اوست، افراد ابتدا بايد هدفي مناسب براي زندگي خود تعيين کنند و نکته اساسي در اين مسئله بحث ايمان و باور توحيدي است، در غير اين صورت پيشرفتي صورت نمي پذيرد؛ چراکه خانواده مي‌تواند بر اساس هدف خود تحت ولايت خدا يا شيطان قرار بگيرد و چنانچه به مرز شيطاني راه پيدا کرد ديگر نمي‌توان آن را مؤثر در تحقق ظهور دانست.
اولويت انجام واجبات و ترک محرمات در خانواده مهدوي
ازاين‌رو در تشکيل زندگي نيز نبايد ارزش‌هاي ديني را از نظر دور داشت؛ چراکه از برنامه‌هاي اصلي حضرت حجت (عج) اهميت به ارزش‌هاي ديني است. امام صادق (ع) مي‌فرمايد: «اذا قام القائم لايبقي أرض إلا نودي فيها شهاد ان لا إله إلا الله و أن محمد رسول الله»؛ هنگامي‌که حضرت قائم قيام مي‌نمايد هيچ جايي نيست مگر اينکه در آن نداي «لا إله إلا الله و محمد رسول الله» سر داده مي‌شود. لذا در خانواده مهدوي انجام واجبات و ترک محرمات در انتخاب‌ها اولويت دارد.
اميد و نشاط
بشر از ابتداي آفرينش در پي يافتن منبعي اميدزا بوده است تا در پرتو آن بتواند موانع و مشکلاتي که در زندگي براي او به وجود مي‌آيد را از مسير بردارد و راه دسترسي به هدف‌هايش را هموار کند.
يأس و ناميدي بزرگ‌ترين بلا در مسير جامعه‌ي عصر ظهور است؛ براي افرادي که فعالانه در پي هدف‌ها، اميدها و رؤياهاي خويش‌اند و رهنمون زندگي‌شان، معناجويي و ايثار و تعهد است. تعقيب هدف هيچ‌گاه پايان نمي‌پذيريد. افراد سالم به آينده مي‌انديشند و در آينده زندگي مي‌کنند.[2]
ظهور و انتظار، گنجينه عظيم ملت‌ها
مقام معظم رهبري در سخني دراين‌باره مي‌فرمايند: «اعتقاد به قضيه مهدي و موضوع ظهور و فرج و انتظار، گنجينه‌ي عظيمي است که ملت‌ها مي‌توانند از آن بهره‌هاي فراواني ببرند و اميد و تلاش افراد براي نجات نقش عظيمي دارد.»[3]
مسئوليت‌پذيري
حس مسئوليت‌پذيري اعضاي خانواده نسبت به يکديگر نشان از رشد فکري افراد در اين زمينه دارد. دليل چنين عنصري را بايد در فرهنگ قرآن و مهدويت جستجو کرد، زيرا از يک‌سو قرآن با فرمان «يا ايها الذين آمنو قوا انفسکم و اهليکم.»[4] وظايف خانوادگي را مشخص مي‌کند، از سوي ديگر مهدويت يعني احساس مسئوليت بين‌المللي و جهاني نسبت به انسان امروز و فردا و دغدغه اصلاح بشريت داشتن، رنج بشريت را چشيدن و از قالب «من» درآمدن و به «ما» انديشيدن؛ بنابراين مهدويت يعني طرحي جهاني براي شکوفايي انسانيت؛ بر اين اساس ارتباط تنگاتنگي بين فرهنگ مهدوي و اصالت و رسالت خانواده مهدوي وجود دارد.[5]
خانواده مهدوي نسبت به نسل آينده و تربيت نسل مهدوي و بسترسازي و ايجاد کانون سرشار از عدالت و امنيت مسئوليت‌پذير است.
انديشه و تعقل
پيامبر گرامي اسلام (ص) مي‌فرمايند: «إنما يدرک الخير کله بالعقل و لادين لاعقل له»؛ تمام خير با عقل به دست مي‌آيد و کسي که اهل انديشه نيست دين ندارد.[6]
بنابراين ايمان شخص در گرو به کار بستن يا نبستن انديشه است. جايگاه اين مهم را در خانواده مهدوي چه در تشکيل و چه در تربيت و پرورش فرزندان نمي‌توان ناديده گرفت. پيامبر (ص) فرمودند: «حذر کنيد از ازدواج با زن احمق؛ زيرا مصاحبت با او بلا آفرين و فرزندانش تباه و بي‌فايده خواهند بود.»[7] اين اصل مهم، راهبردي ريشه‌اي براي زمينه‌سازي ظهور و تربيت نسل سرباز گونه خواهد بود. چنانچه خداوند مي‌فرمايد: «إن شر الدواب عندألله الصم البکم لذين لايعقلون»(8)
محبت و عشق
عشق به حضرت حجت (عج) از ارکان اساسي ولايت‌مداري است چنانچه پدر و مادر در خانواده بتوانند اين امر را در خود و فرزندانشان نهادينه کنند در مسير ظهور و زمينه‌سازي براي اين امر تأثير بسزايي خواهند داشت.
محبت به خداوند، رسول گرامي (ص) و ائمه اطهار (ع) خصوصاً حضرت قائم (عج) باعث جلوگيري از لغزش‌ها در مسير عبوديت و بندگي خداوند متعال خواهد شد و نقطه محوري و کانون جذب به حضرت حجت (عج) است.
پي‌نوشت:
[1]. غيبت نعماني / ص 197.
[2]. روان‌شناسي کمال/ ص 16
[3]. تلخيص بيانات در جمع اقشار مختلف مردم/ 17/ 10/ 1374.
[4]. تحريم/ 6
[5].خانواده مهدوي/ ص 91.
[6].تحف العقول/ ص 54.
[7]. النوادر (للراوند)/ ص 13.
[8]. انفال/ 22
درباره این سایت